Ich bin ein Berliner

Dwa tygodnie temu byłem w Berlinie. Pierwszy raz w życiu. Za komuny jeździliśmy do NRD, ale do Berlina Wschodniego nas nigdy nie zabrali, bo mogliśmy przesiąknąć promieniowaniem z zachodu, co nie było dobre dla młodych umysłów. Wystarczyło przecież, że słuchaliśmy tej dziwnej, hałaśliwej muzyki, po co dokładać nam takich rzeczy jak wolność słowa, wolność osobista, wolny rynek, wolne demokratyczne wybory i ogólnie, wolność do robienia rzeczy, na które masz ochotę. I niemieckie porno, nie zapominajmy o niemieckim porno.

Radio NRD

W Niemieckiej Republice Demokratycznej byłem trzy razy. Pierwszy raz na koloniach, drugi raz w PGR-ze na ohapie[1] wycinaliśmy koper przy pomocy, uwaga, noży kuchennych. Cięliśmy pole nożami, wiązaliśmy koper w snopki, układaliśmy je w stogi i szliśmy dalej. Do dzisiaj każdy, kto poda mi koper może liczyć na dobre słowo i kopniaka w mostek. Trzeci raz, też ohap, pojechałem do Magdeburga pracować w browarze. Najlepsza robota w życiu, i wcale nie dlatego, że waliliśmy piwo na umór, nic z tych rzeczy. Dawali nam zajebiste zadania. Na przykład mieliśmy pomalować jakieś wielkie silosy. Oczywiście nikt nas nie wpuścił na górę, więc malowaliśmy dolne segmenty. Chłodno bo zacienione wysokimi ścianami, ale ciepło, bo obok biegły rury i jak ktoś chciał, mógł się okutać w waciak i się zdrzemnąć. Siedzieliśmy tam ze trzy dni, malując artystycznie te blaszanki, każdą do wysokości jakichś 2 metrów (obwodu miały z 10 metrów). No duże to było. A my dostaliśmy małe pędzle, takie bardziej do malowania narożników. Śmiechom i żartom nie było końca, zwłaszcza gdy przy użyciu farby olejnej przerobiliśmy swoje gumowce na adidasy.

Szklana komnata

Ale i tak najlepsza robota była wtedy, jak musieliśmy rozbić jakiś tysiąc butelek, które przyjechały z napojami cytrusowymi z Kuby, ludzie wypili napoje cytrusowe, sklepy i skupy skupiły te butelki, odstawił puste do browaru, a one nie pasowały do taśmy[2]. Tłuczenie nimi o ścianę szybko nam się znudziło, więc graliśmy nimi w kręgle, rozbijaliśmy o murek, deptaliśmy gumowcami. To wtedy nauczyłem się robić tak tulipana[3], żeby nie rozpieprzyć sobie dłoni. Z jakiegoś powodu butelka o butelkę była bardziej niebezpieczna niż butelka o mur, nawet niekoniecznie dlatego, że butelki potrafiły pęknąć obie naraz. To było coś dziwnego, że po pieprznięciu w mur robił się tulipan, a po walnięciu o drugą butelkę dostawało się najczęściej szklane sztylety, jak te którymi operował Kruk z Zamieci. Oraz cieszę się, że pierwsze próby realizowałem w grubych rękawicach roboczych, bo bym pewnie dzisiaj nie miał czucia w prawej dłoni.

Drang nach gdziekolwiek

W ramach pobytu w NRD, wozili nas do różnych miejsc, niestety zazwyczaj były to jakieś malownicze zadupia. Pamiętam wycieczkę po górach Harz, jakieś rajdy polowe i raz wycieczkę do Magdeburga. Oczywiście poźniejszy pobyt w tym mieście liczę oddzielnie. Ogólnie kraju naszych zachodnich sąsiadów nie pozwiedzałem. Sytuacja zmieniła się w momencie otwarcia granic.

Ramones, kurwa!

Pierwsza, i zarazem przez wiele lat jedyna okazja wyjechania do Berlina, miała miejsce w 1992 roku. Ramones grali tam koncert, i tak sobie pomyślałem, że bliżej nie będą. Mieliśmy wtedy świeżo upieczoną wolność, i duże, znane kapele nie przyjeżdżały do nas, bo nie wiadomo co tu się właściwie dzieje. Mieliśmy też w Polsce takie piractwo, że większość zespołów omijała nas z obrzydzeniem. Ten smród ciągnął się zresztą za nami jeszcze przez kilka lat, aż w końcu przesiedliśmy się na empetrójki i problem piractwa przestał być problemem tylko polskim.

Zbierałem się trochę w sobie, biłem z myślami, ale finalnie się przestraszyłem. Nie miałem kasy, nie miałem z kim jechać, bardzo chciałem Ramonesów zobaczyć, ale spękałem jak mała dziwka bez szkoły. I mam do siebie o to żal, bo mogła być przygoda zwieńczona najlepszym koncertem w moim życiu, a pozostał niesmak.

Jeszcze większy żal mam do siebie o to, że nie zachowałem większej uważności, bo chłopaki zagrali w Berlinie jeszcze 2 razy, ostatni w 1996 roku. To nie był dobry rok dla mnie. Ale już 1993, gdy miałem dużo hajsu i pierwszą wycieczkę do zjednoczonych Niemiec za sobą, mogłem się ruszyć. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że nie było wtedy internetu, i o niektórych koncertach zagranico dowiadywaliśmy się kwartał po fakcie, dziękuję za uwagę.

Berlin Zachodni, i tak dalej

Do Berlina jednego, niepodzielonego, pojechałem po raz pierwszy w tym roku, na początku lutego. Bazując na opisach moich znajomych spodziewałem się… No właściwie nie wiem, czego się spodziewałem. Jakiegoś skrzyżowania Pragi Północ z Amsterdamem? Wielkiej komuny hipisowsko-hipsterskiej, i barwnych ludzi na Kreuzbergu? Poważnie, nie mam pojęcia. Przepełniony dezorietacją, do Berlina jechałem bez planu, bez listy miejsc do odwiedzenia, bez niczego. Znaczy M. wywołała u siebie wątek, w wyniku którego dwie godziny nakładałem na mapę Berlina różne ciekawe miejscówki z zabytkami, fotkami, ubraniami, kawą, pieczywem, kebsem i ramenem, ale się nie napinałem, że coś muszę.

To właśnie jest w Berlinie miłe, że to miasto człowieka do niczego nie zmusza, nie stawia ci wymagań, że koniecznie musisz zobaczyć Ermitaż, Luwr, Krzywą Wieżę, Ostankino i jeszcze Sagradę. W Berlinie niczego nie musisz. I to mi się tam spodobało najbardziej. Że sobie idziesz przed siebie i olewasz. A wszystkie fajne miejsca możesz przecież zwiedzić następnym razem, bo z Warszawy do Berlina mam pociągiem 5 godzin drogi. Czyli niewiele więcej niż w swoje rodzinne strony, dziękuję pan PKP.

Ale żeby tak coś więcej o Berlinie, to może w następnym odcinku.

Przypisy

[1] OHP – Ochotnicze Hufce Pracy. Nie wiem jak to funkcjonowało w kraju, ale jak nas z OHP wysyłali zagranico, to miejscowi cieszyli się, bo przez 2 tygodnie mogli mieć jeszcze bardziej wyjebane na pracę, albo się smucili, bo swoją obecnością dokładaliśmy im pracy. W socjalizmie i tak każdy symulował pracę, więc te kwestie tak naprawdę były nieistotne.

[2] Dawno temu było tak, że kupowało się napój z kaucją za butelkę i po wypiciu, dajmy na to piwa bezalkoholowego, można było tę butelkę odnieść do sklepu i odzyskać kaucję. Zbieranie butelek było za komuny popularnym sportem i możliwością dorobienia do kieszonkowego. Sam zbierałem butelki, chociaż panie w Malince czasami stawiały opór, jak przynosiłem szkło po browarze. Że niby niewychowawcze to jest, czy inny chuj.

[3] Tulipan to broń uliczna, którą uzyskujemy po rozbiciu butelki o coś, o co da się ją rozbić. Trzeba to zrobić tak wprawnie, żeby nieuszkodzona szyjka została w ręku, stanowiąc zaimprowizowaną rękojeść, a wystające z niej szklane szpikulce tworzą niebezpieczne wieloostrze. Niebezpieczne, bo może się złamać w ranie. Ogólnie sprawa przejebana, spieprzaj jak widzisz tulipana.